تسنیم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صحرایی تفتیده، ریگ زاری خشک و بی آب و علف، لحظه هایی که به کندی می تپید و پدری که با پروردگارش میثاق و پیمانی داشت. برای پدر سخت است اگر خاری به پای فرزند خلد، ناگوار است اگر جان او را افسرده بیابد. پس بار خدایا! این چه پیمانی است که تو با پیامبرت بسته ای به نام مقدس خداوند را بر زبان می راند، فخر بر حنجر اسماعیل می نهد و می فشارد و ناگاه از دل آسمان از پی برقی و رعدی، قوچی سپید، پای بر زمین می نهد. دوستی خدا گواریت باد ای ابراهیم!

عید قربان، حکایت آزمایش ابراهیم و اسماعیل و هاجر و تاریخ عبودیت است. سمبلی از تسلیم در برابر اوامر الهی، جشن تقرب به درگاه خداوند که جز در سایه بر بدن از همه تعلقات دامن گیر و رستن از همه وابستگی های ناروای دنیایی به انجام نمی رسد.

در آزمایش الهی قربانی، اسماعیل، نه تنها فرزند دل بند و حاصل عمری درد و امید و دل بستگی و هجران، بلکه «عمل صالح» ابراهیم است. در سنت قربانی، آدمی در آزمون الهی، با بریدن گلوی طمع و جدا ساختن اندکی از مال خود، از سر رضا و تسلیم و بدون بخل و تنگ نظری، هدیه ای در خور را نثارت دوست می کند.

عید قربان تنها روزی از بی شماری ایام نیست تا در تعیین یک نام معنا، در قاموس واژاه های میک قوم توضیح و در فرهنگ یک آیین تفسیر شود. مردمی که هنوز فرصت زیارت حج را نیافته اند و دستان خود را نردبان نیایش می کنند و حسرت دیدار را با گل برگ های دعا، بهانه توفیق می سازند. عید قربان، یادمان همه این حسرت ها و شادی هاست.

اَلّلهُمَّ أررزُقنی حَجَّ بَیتِکَ الحَرَام.

عید سعید قربان برهمه مسلمانا جهان مبارک باد.